ما به اندازه هم سهم ز دريا برديم

خوش به حال من ودريا و غروب و خورشيد
و چه بي ذوق جهاني که مرا با تو نديد

رشته اي جنس همان رشته که بر گردن توست
چه سروقت مرا هم به سر وعده کشيد

به کف و ماسه که نايابترين مرجان هاست
تپش تبزده نبض مرا مي فهميد

آسمان روشني اش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشيد که خود را به دل من بخشيد

ما به اندازه هم سهم ز دريا برديم
هيچکس مثل تو ومن به تفاهم نرسيد

خواستي شعر بخوانم دهنم شيرين شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشيد

منکه حتي پي پژواک خودم مي گردم
آخرين زمزمه ام را همه شهر شنيد

محمدعلي بهمني